Het Paleis van Justitie in de binnenstad van Malinquenda, waarvan de grootste zaal propvol zit. Vandaag staat er een zeer belangrijke zaak op de rol: het Volk versus Qratos. In deze bekende club, de populairste
van allemaal, zouden zich praktijken afspelen die het daglicht niet kunnen verdragen [daarom gaat de club pas om 11 uur ’s avonds open].
Er staat veel op het spel. In de hoek van het Delatorium: Gisp
Pendels, een berucht officier van justitie, die normaal zware criminelen vervolgt, een blauwhuidige evenknie van Samuel Hallenbeeck, stijl en recht in de leer.
Club Qratos wordt door Willemsdijk-van Hooghe verdedigd. ‘Een uitgelezen kans’,
aldus Pieter-Willem van Hooghe, één der twee vennoten. ‘Alleen wie doet het?’ Na ampel overleg werd Samuel Hallenbeeck, de ‘media-advocaat’ het meest geschikt bevonden voor deze zware taak. ‘Want ik heb niéts
met het nachtleven hier’, verzuchtte Van Hooghe Senior, die hartgrondig wenste dat z’n zoon Ronald nog bij de firma werkte.
Op schermen zijn camerabeelden te zien van wat
er zich binnen in Qratos afspeelde. Bekende jetset-sterren flitsen over het scherm: de acteurs Gus Ferrell en Bert Xeriander, primadonna Silvera Meeste van het Hoogballet met een dure cocktail in haar hand, socialite Urry Vanx en Meri van Quant,
bekendste aller vloggers. Maar ook prominenten uit de Malinquendaanse politiek, wat tot gemompel op de tribunes leidt. Het is een ‘Volle Zaak’, dat wil zeggen dat er drie rechters zijn. De voorzitter van het driespan is rechter Sijpens, die berucht
is om zijn wispelturigheid.
Gisp Pendels heeft een zware sonore stem die indruk maakt. Vooral bij de beelden van de stadsbestuurders: ‘Dit is wethouder Van Veen in gesprek met onroerendgoedmagnaat
Willem Bernards.’ Beide mannen praten op tape, maar het is nauwelijks te verstaan, over een ‘nieuw project’, wellicht de Havendokken van Westzijde. ‘Zo worden er vandaag de dag deals gesloten!’
‘Bezwaar’, roept Samuel Hallenbeeck ‘Suggestie!’ Sijpens geeft Hallenbeeck gelijk, maar Pendels betoogt verder. ‘Het publiek verlangt en heeft recht op openheid van zaken. Nou, dat gebeurt hier duidelijk niet.’ Op het verwijt
van het rigide deurbeleid bij de club Qratos maakt Hallenbeeck opnieuw bezwaar, niet ter zake doende. Hier twijfelt Sijpens om het bezwaar toe- of af te wijzen. Want er is plotseling weer geroezemoes: iemand komt binnen en geeft een dikke map aan een assistent
van de Delator. ‘Ik wil nog een bewijsstuk aanleveren’, aldus officier Pendels. Samuel Hallenbeeck veert als door een wesp gestoken rechtop en tiert dat de bewijsvoering nog geen vijf minuten officieel was afgesloten. Naast Samuel Hallenbeeck zitten
Pieter-Willem van Hooghe en diens partner Jasmijn Willemsdijk. Van Hooghe senior fluisterend tegen Jasmijn: ‘Samuel is véél te emotioneel, dat kan schadelijk zijn.’ Jasmijn knikt, nauwelijks zichtbaar.
Nicole van de Veer zit ergens middenin de zaal, tussen het overige publiek en is geboeid door het hele schouwspel en maakt regelmatig aantekeningen. Ze vraagt zich af hoe zij het zou doen. Ze twijfelt of ze dit ooit kan, zij vindt nu deze zaak een maatje te
groot voor zichzelf. Samuel Hallenbeeck, zoals altijd flamboyant gekleed, staat nog steeds rechtop en vraagt de rechter om z’n uitspraak, want Sijpens heeft nog steeds niet bepaald of het verse bewijs moet worden toegelaten. Hij twijfelt. ‘Wat
gaat u doen, Edelachtbare’, vraagt Samuel opnieuw. ‘Moet-ie niet doen’, fluistert Van Hooghe weer tegen Jasmijn Willemsdijk. ‘Je moet de rechter te vriend houden.’ Het is bijna twaalf uur en dat tijdstip biedt een oplossing. ‘Ik
vind het inderdaad ongehoord, mijnheer de Delator. Dat de verdediging maar wat aanrommelt en alle strohalmen aangrijpt snap ik nog wel een beetje. Maar van U verwacht ik helderheid. Ik schors deze zitting nu.’
Een uitstekende gelegenheid voor Willemsdijk-van Hooghe: ‘Mijnheer de Rechter, wij denken tien dagen nodig te hebben om ontlastend bewijs te verzamelen’, zegt Samuel Hallenbeeck met herwonnen zelfvertrouwen. De edelachtbare snuift: ‘U krijgt
twee dagen! Zitting gesloten!’, gevolgd door een luide hamerklap.
Iedereen roezemoest zich naar buiten. Pieter-Willem van Hooghe belt jan-en-alleman van kantoor op en sommeert ze in de ‘Steam Room’, vergadering over één uur. ‘En alle verloven worden ingetrokken!’
Lente 2655 en er hing een zwaard van Damocles boven het uitgaansleven van Malinquenda.
De beschuldigingen aan het
adres van Qratos zouden een grote impact kunnen hebben.
Want hier ging hier om niets minder dan een eventuele verwevenheid van de boven- met de onderwereld. Veel eigenaren zagen zich voor hemelhoge huren geplaatst en hadden het inkomen dringend nodig.
Bij tegenvallende opbrengsten dreigden ze al gauw ‘in het haaienbassin’ te vallen, een keten van ‘particuliere banken met speciale leningprodukten’. Daar werden vaak woekerrentes gevraagd, die de schuld en ellende alleen maar vergrootte.
Daarom had het Delatorium een speciale taskforce in het leven geroepen onder codenaam LESTIR. Die zou aan alle malversaties een einde maken
In het gezaghebbende opinieweekblad Spectron
werd gesuggereerd dat de schoonmaakactie ‘van hogerhand’ zou zijn bevolen. Boze tongen beweerden dat LESTIR een middel was om Malinquenda weer keurig in het rijtje van de andere [brave] steden van Sentaurië te laten lopen.
Maar dat waren
geruchten.
Nu ging het er concreet om of het in Malinquenda er eerlijk en legaal aan toe ging
Dus als het Delatorium zou winnen, zou het zomaar kunnen betekenen dat álle uitgaansgelegenheden zouden worden gesloten. Voor veel mensen een
nachtmerrie.
En alweer stond een lunchbuffet ten kantore van Willemsdijk-van Hooghe te verpieteren, want om klokslag één uur begon de Qratosvergadering. Aanwezig, naast beide vennoten: Samuel Hallenbeeck, Michiel van Leuven en juniors
Nicole van de Veer, Michelle Markens en Paul Versaeck. ‘Jullie willen toch wel koffie’, vroeg Bernadette van Hoven, officemanager, bezorgd. ‘Nemen jullie na afloop de broodjes mee naar huis? Het is anders zo zonde’. Dat was een
goed idee. Nadat Bernadette de deur achter zich dicht had gedaan stak Van Hooghe van wal: ‘Dat was weer een mooi staaltje onvermogen wat we lieten zien’, ze hij nors. ‘Wij zijn al zo lang met de zaak bezig, hebben alle hoeken en gaten bekeken
en wat gebeurt er? Die ‘van de overkant’ komen met nieuwe feiten aankachelen. Hoe kan dat nu?’ Michiel van Leuven hakkelde dat het een moeilijke zaak was, een bijna onontwarbaar kluwen. ‘Dan zet je toch meer mensen in’, zei Van
Hooghe. ‘Denk je eens in! Alle horeca dicht! Een doodsteek voor deze stad.’ Michiel vond het overdreven, maar hield z’n mening maar beter voor zich. Nicole van de Veer vroeg of wij al direct contact met de eigenaar van Qratos hadden gehad.
‘Eigenaren’, verbeterde Van Hooghe. ‘Het zijn twee broers. Michiel, jij gaat met Nicole naar Ben Steenkamp, de oudste broer. En Merel en Paul bezoeken de jongere broer, Storm Steenkamp. Ik wil alles van de hoed en de rand weten. Vooruit!’
Na afloop van de vergadering mopperde Michelle tegen Nicole ‘Die vent noemt mij steeds Merel, ik heet Michelle, verdorie.’ ‘Michiel, Michelle, hij zal het wel moeilijk vinden om jullie uit elkaar te
houden. Jullie namen lijken op elkaar. Ouderdom, weet je wel’, lachte Nicole. ‘Nou, ik lijk toch helemáál niet op Michiel’, zei Michelle.
‘Nou, mooi is dat, ik heb net boodschappen gedaan’, zuchtte Nicole’s
vriend Edwin Seigers aan de telefoon. ‘Ik vind het ook vervelend, hoor’, zei ze. ‘Maar als we deze zaak winnen, maak ik misschien promotie.’ Dat laatste wist ze nog niet zeker, maar het kon nooit kwaad om ‘het thuisfront’
een wortel voor de neus te houden. ‘Dus je weet niet hoe laat je thuis bent’, vroeg Edwin. Nee, dat kon Nicole nog niet zeggen.
‘Kom je nog’, vroeg Michiel van Leuven, die ongeduldig bij de liften
stond, met z’n autosleutels rammelend.
Ben Steenkamp ontving hartelijk beide advocaten in z’n mansion in Roosenbotdel, waar veel rijken der aarde zich hadden gevestigd. Een prachtige groene wijk, de sympholia stond in bloei en die prettige geur vermengde zich met een snufje zeewind. Het zag er in Nicole’s ogen niet uit dat deze man in z’n leven ook maar enig financieel probleem van dichtbij had gezien, dat in tegenspraak tot de documentatie die ze van kantoor uit had meegekregen. Michiel deed het woord: ‘Of er, tot aan de voorlopige sluiting van de club, zich moeilijkheden hadden voorgedaan?’ Steenkamp schudde z’n hoofd. ‘We zijn goed voor ons personeel en we hebben een helder deurbeleid. Sloebers komen er niet in. Ook minderjarigen niet!’ ‘En Quadranen dan, of andere minderheden?’ ‘We discrimineren niemand’, zei Steenkamp met een iets luidere stem. ‘En volgens mij staat nergens geschreven dat ontmoetingen tussen mensen verboden is. Wij vragen niemand aan wat hij of zij doet. Bankier of verzetsstrijder, we laten iedereen binnen.’ Terwijl Michiel van Leuven alles ijverig noteerde kwam Steenkamp tussenbeide: ‘We zijn toch al een tijdje bezig met deze zaak, waarom nu weer opnieuw die vragen? Ik had alles toch al eerder aan de heer Van Hooghe gestuurd?’ Nicole gaf aan dat het Delatorium nieuw bewijs had gevonden. “Wat dan wel’, vroeg Steenkamp, z’n jovialiteit was ineens weg, z’n gezicht stond ernstig. ‘Dat wordt nu verder uitgezocht’, zei Nicole. Zij zag in een ooghoek Van Leuven’s blik, die ze maar al te goed kende: mond dicht houden, meisje. Ze verwachtte weer een reprimande op de terugweg naar kantoor, maar deze bleef gelukkig uit.
In het kantoor wachtte de volgende uitdaging: het was Michelle Markens en Paul Versaeck niet gelukt om een afspraak te maken met de andere broer Steenkamp, Storm. ‘Die zal wel ergens anders woeden’, zei Paul met een flauwe glimlach. Nicole kon er niet om lachen. Toen keek het viertal door het nieuwe bewijs van het Delatorium, dat eerder was opgevraagd. Foto’s met een bestelwagen, enkele mannen erop en een laboratorium. Het werd tijd voor Nusrin Quebachi, allround medewerkster van kantoor Willemsdijk-van Hooghe, want de advocaten kwamen er niet uit.
Nusrin Quebachi zuchtte: ‘Dit kan overal wel zijn. Wat is het doel? In Plezië heeft elk dorp wel z’n eigen drugslab.’
‘Ken
jij die Storm Steenkamp’, vroeg Nicole.
‘Niet echt’, zei Nusrin. ‘Het is een ongelofelijke praatjesmaker, een interessantist, maar daarom nog geen crimineel.’ Hier was verder onderzoek nodig.
Nusrin meldde
zich op het Stadhuis. ‘Kan ik iemand van de afdeling Bouwvergunningen spreken?
De loketistte las het boek ‘Zwaluwnacht’, net uitgekomen, van de jonge schrijfster in de categorie Chicklit, Amelie de Weert. Met tegenzin legde
ze het boek weg: ‘U moet daarvoor een telefonische afspraak maken, of via de website.’ ‘Ik was toevallig in de stad’, zei Nusrin. Ze werd doorgestuurd naar de juiste afdeling. ‘Ik woon in Roosenbotdel en wil een serre aanbouwen’,
zei ze. Ze gaf het adres van de buurman van Ben Steenkamp door. Ze woonde er nog niet, maar ze had het huis Majolica 15 bekeken. ‘Hoe is die wijk’, vroeg ze aan een behulpzame ambtenaar van een jaar of vijftig. Die vertelde dat het een goede
buurt was om te wonen, maar wel erg duur. ‘Sommige noemen het een Janusbuurt’, zei de man. ‘En dat betekent?’ ‘Nou, dat sommige huizen flink “onder water” staan, bewoond door mensen die het eigenlijk nauwelijks kunnen
betalen, zwaar beleend zijn. Een buurt met twee gezichten dus.’ ‘Nou, mijn man verdient goed, heeft jarenlang in de offshore-industrie gewerkt’, pochte Nusrin. ‘Dat komt wel goed.’ ‘Daar ben ik van overtuigd’, zei
de ambtenaar die zag dat Nusrin picobello kleren droeg.
Een dag later kende Nusrin Roosenbotdel van haver tot gort. Ze had weliswaar zo’n anderhalf jaar geleden eerder al research gedaan, in de zaak Dejean, maar dit was een welkome aanvulling.
‘Zin in een buurtonderzoek’, vroeg ze opgewekt aan Nicole van de Veer. Die had wallen onder de ogen, ze had de afgelopen nacht maar vijf uur geslapen, laat naar huis en weer vroeg op de zaak. Team WvH had nog maar vierentwintig uur de tijd om
club Qratos te verdedigen. In Nusrin’s 4x4 reden ze naar Roosenbotdel. Nicole vroeg zich af hoe Nusrin zo’n dure auto kon betalen. Hoe dan ook, de auto reed goed en ze zat lekker hoog.
Na aankomst in de
wijk maakte Nusrin ijverig foto’s van Majolica nr. 15 en omstreken. Het was prima lenteweer. Er passeerde net een auto van de buurtwacht, een uitstekende gelegenheid. Ze knoopte haar blouseje wat verder open. De buurtwachter bevestigde het verhaal van
de ambtenaar over de wijk. ‘Hier wonen heel wat Dikdoeners’.
Plotseling verscheen er een oranje racemonster in de straat, diens kabaal de rust in de wijk verscheurde.
De buurtwachter kon
het machogedrag van de bestuurder niet appreciëren: ’Wat een aso’, bromde hij. De coureur parkeerde z’n auto op de oprit van Majolica nr. 17, opspattend grind, een jonge man met stroblond dik haar stapte uit. Hij keek schichtig om zich
heen en belde aan. Het duurde even voordat werd opengedaan. Nusrin snelde naar het huis toe. ‘Hoi’, ik ben jullie nieuwe buurvrouw’, zei ze en stak haar hand uit. ‘Storm Steenkamp’, zei de man, enigszins geïrriteerd door
een onverwachte situatie. Hij belde weer en klopte op de deur, maar niemand deed open.
Pas toen zag hij Nusrin in vol ornaat en was blij verrast. Intussen kwam Nicole van de Veer ook aangelopen, zoals altijd
in mantelpakje, balancerend op haar hoge pumps, want grind en hoge hakken.. Het was een onverwacht goed begin van de middag. ‘Nou, het lijkt erop alsof broerlief niet thuis is. Dus jullie worden onze nieuwe buren? Dan moeten we kennis maken’, zei
Storm Steenkamp. ‘Ik trakteer jullie op een lunch, iets verderop is een diner.’
‘Stormy, oude rukker’, riep de eigenaar van het restaurant. Beide mannen gaven elkaar een hug. De eigenaar bood de specialiteit
van de dag aan, maar het gezelschap vroeg toch om de menukaart.
Nicole voelde dat het tijd was om open kaart te spelen. ‘Ah, werken jullie voor ons in de Qratoszaak? Goed, goed..’ De jonge Steenkamp was teleurgesteld dat de beide mooie dames
niet z’n buren werden, maar was duidelijk over de voorlopige sluiting van de zaak. ‘Kijk, ik draai niet om de brij heen. Sommige gasten willen een XXL-behandeling, ook delator Gisp Pendels.’ ‘Wat houdt dat in’, vroeg Nicole. ‘Dat
houdt in dat wij meisjes ter beschikking stellen’, smiespelde Steenkamp, uiteindelijk hoefden de andere eters het niet te horen. ‘Pendels had al behoorlijk wat drank op. Hing de grote jongen uit. Maar toen de rekening kwam ging mijnheer ineens
moeilijk doen. Lang verhaal kort: we hebben de heer Pendels naar buiten geëscorteerd.’ ‘Je bedoelt op straat gegooid’, zei Nusrin. Storm Steenkamp knikte.
‘Ik krijg jullie nog wel, smerige boeven’, schreeuwde hij. ‘Drie
dagen later was de inval’, zuchtte Storm Steenkamp. ‘Maar eerst had die klootzak de Malinquendaër Tijden gebeld, dus de pers was op volle oorlogssterkte aanwezig. Mijn broer ging er zowat bijna aan onderdoor.’
Het proces zou om twaalf uur worden hervat, maar voordat het zover was moest er op kantoor op het laatste moment nog van alles worden gedaan. Het einddossier en de pleitnota werden samengesteld. Er gebeurden inderdaad ‘dingen’ in de Qratos, maar de drugsconnectie kon niet met bewijs worden gestaafd. En zoals al vaker hield Samuel Hallenbeeck niet veel later een ‘mini’-persconferentie op de trappen van het Paleis van Justitie, midden in de stad. ‘Ik ben vol vertrouwen dat wij deze zaak gaan winnen.’ Hij hield van z’n rol als niet-officiële stadsomroeper vóór de draaiende camera’s. Naast hem stond Nicole van de Veer, haar ogen knipperend in de felle zon. Nusrin kwam langszij met een zonnebril. ‘Zet deze bril vlug op’, zei de Saimiaanse. ‘Dat komt beter over, zo lijk je wel een bibliothecaresse!’ Nicole lachte.
Diezelfde avond was er een feest in de heropende club Qratos en hierbij waren alle teamleden van kantoor WvH aanwezig. ‘Heb jij Nicole nog gezien’, vroeg Pieter-Willem van Hooghe aan Michiel van Leuven. Die wist niet waar ze was.
Maar Nicole en Nusrin hadden een ander plan: ze zaten in een bar waar net een luidruchtig vrijgezellenfeest werd gehouden, één van de eersten na de avondklok. ‘Ze hebben hier heerlijke shotjes’, zei Nusrin Quebachi tegen Nicole. ‘Bestel er maar een. Ik kan je de Selma Slenter* aanbevelen!.