‘Wij zijn op bezoek bij de bekende vlogster en influencer Jorya Mendez. Zij is op dit moment totally hot bij de jeugd’, zegt een voice-over. Op het scherm is een wiebelig beeld te zien, de camera maakt opnamen op de slaapkamer van Jorya Mendez, waar een allegaartje te zien is van beeldschermen, spiegels, lampen, een grote server en in de hoek is nog net het bed te zien. ‘Ik ben blij dat ik een inspiratie voor jonge meiden en dudes in deze moeilijke wereld ben. Ik ben hun guide, weet je.’
De interviewer, die duidelijk niet tot de doelgroep hoort, vraagt welke onderwerpen de revue passeren. ‘Relaties, lifestyle, alles gewoon’, antwoordt Jorya Mendez, verveeld, waarschijnlijk verbaasd over zoveel onwetendheid. ‘En als mensen een probleem hebben, help je ze dan?’ ‘Nee, natuurlijk niet! Ik stuur ze een “PB-tje”, dat ze met een hulpverlener moeten praten.’
Het
fragment werd vertoond in de ‘Steam Room’ van het advocatenkantoor Willemsdijk-Van Hooghe. Naast Pieter-Willem van Hooghe en Jasmijn Willemsdijk waren ook Nicole van de Veer en Samuel Hallenbeeck aanwezig. Hallenbeeck, die na een vrij lange tijd,
waarin hij de griep had, nu voor de eerste keer weer aanwezig was. Office manager Bernadette van Hoven schonk de koffie in, maar liep langs een wijde boog om Hallenbeeck heen, bang om aangestoken te worden.
‘Wat moeten wij nu met deze zaak’,
vroeg Pieter-Willem van Hooghe. Ook diens partner, Jasmijn Willemsdijk, wist het niet.
‘De ouders van Luka Merrit beschuldigen Mendez van aanzetten tot zelfmoord’, zei Gerard
Riemsdijck, partner van het gelijknamige advocatenkantoor, die aan de overkant van de tafel zat.
‘Maar Luka heeft het toch overleefd’, zei Nicole.
‘Op het nippertje,
ja. Wij eisen 250.000 aureï schadevergoeding.’
‘Wat een belachelijke eis! Van een kale kip kun je niet plukken.’
‘Wij gaan dan ook de maker van de film vervolgen, Gart Brendon. Hij verschaft die vloggers een podium
en heeft er flink aan verdiend.’
Gart Brendon was zelf niet aanwezig, hij had zich die ochtend ziekgemeld, ondanks aandringen van Nicole om toch te komen.
‘Ik wil het
liever hier dan in de rechtbank regelen’, zei Nicole.
Gerard Riemsdijck knikte. ‘Wij ook.’
Die oudeweeksavond kwam Nicole vermoeid thuis, een lange dag op de Twaalfavenue had weer z’n tol geëist. Nicole hoopte op een
begripsvolle Edwin Seigers, haar partner, maar helaas..
‘Zo, die oudeweeksborrel is weer behoorlijk uitgelopen’, muilde hij.
Nicole antwoordde dat ze alleen Aspar Blauw had gehad. Na het verplichte nummer had ze op kantoor nog aan het
dossier ‘Mendez’ gewerkt.
‘Je kan toch ook thuiswerken’, zei Edwin.
Nicole zuchtte, want zij wist wel beter. Dan zou haar vriend toch alleen maar zeuren hoe lang het nog duurde. Op een gegeven moment begon zij aan haar relatie
te twijfelen. Waarom moest zij zich steeds verantwoorden? Ze was toch geen kind meer?
‘Heb je nog wat gevonden bij de vacatures’, vroeg ze aan Edwin. Haar vriend zat werkloos
thuis.
‘Bij de Haven’s Inn zochten ze een souschef, maar ik weet niet of ik zal schrijven. Het zijn pietlutten daar.’
‘Als je niet schrijft, zul je het ook nooit weten’, zei ze.
Zij ging akkoord met Edwin’s voorstel om teesdag naar z’n ouders in Hooftricht mee te gaan onder de voorwaarde dat ze haar laptop mee mocht nemen.
De opvolgende
gonderdag stond er weer een uitgebreid ontbijtbuffet klaar ten kantore van Willemsdijk-Van Hooghe om energie op te bouwen voor alweer een nieuwe werkweek. Bernadette van Hoven ging vlak naast Nicole staan. ‘Je hebt je goed ingewerkt’, zei ze. ‘Michiel
ziet groen van jaloezie.’
‘Hm’, reageerde Nicole verbaasd. ‘Ik heb een tijdje geleden een goed gesprek met hem gehad. Ik heb niets aan hem gemerkt.’ ‘Zo’, Bernadette fronste haar wenkbrauwen ‘Doe toch maar
voorzichtig.’ Dat was al de tweede waarschuwing die ze over Van Leuven kreeg. De eerste was een paar weken geleden van Nusrin Quebachi, de freelance ‘algemeen’ medewerkster van de firma. Ineens had Nicole geen zin meer in het heerlijke broodje,
een typisch Malinquendaanse semmel belegd met chiambon. Ik eet het later wel op, dacht ze.
Om tien uur was de bespreking over de rechtszaak die als een dreigende wolk over de film van Brandon hing. In Eerste Aanleg was het vertonen van de documentaire
verboden. Aan het team van WvH de taak om een oplossing te vinden.
‘Eerst maar eens het feitenrelaas van de politie doorspreken’, sprak Van Hooghe belerend. Jasmijn Willemsdijk, die ook aan tafel zat, ergerde
zich groen en geel. Van Hooghe begon zich steeds meer als de aap op de rots te gedragen. Ze stond in dubio: vlak na de hartaanval van haar partner vond ze hem een zacht ei. Het is ook altijd wat met die kerels, dacht ze. Altijd wit, of altijd zwart, nooit
eens iets er tussen in.
Volgens het proces-verbaal had Luka Merrit een ontstoppingsmiddel ingeslikt, omdat ze zich te dik voelde. In de laatste vlog van Mendez werd een gebrek aan discipline om af te vallen als oorzaak
van zwaarlijvigheid genoemd. ‘Take control Girls’, had ze geroepen. Luka Merrit woog maar 30 lexons – 75 kilo. Haar ouders vonden haar halfdood op de badkamer, terwijl het middel z’n verwoestende werk in het lichaam van het meisje deed.
Ze werd met de traumahelikopter naar het Sera Elisabeth gebracht. Daar werd ze eerst in coma gehouden, terwijl haar maag werd leeggepompt. Wonder boven wonder had ze het overleefd. Haar slokdarm zou kunnen herstellen, maar nu kreeg ze nog astronautenvoeding.
‘Nicole, haal eens een flipover’, verordonneerde Pieter-Willem. Die hadden ze nodig om de situatie duidelijk te schetsen. Partij één: familie Merrit, de eiser. Daartegenover Cineworks VBA, de gedaagde,
die de film over Jorya Mendez nog deze week wilde uitbrengen. En daaronder bengelde ergens cineast Gart Brendon.
Inmiddels hadden ze ook bericht gekregen van de eisende partij: met 2
ton zou de zaak geregeld zijn.
‘Wat een idioten’, bulderde Van Hooghe senior. Hij keek Nicole van de Veer doordringend aan. Ze zou het liefste onder de tafel duiken. ‘Ga
jij met Nusrin maar eens naar die Jorya Mendez toe. Ga die hogepriesteres van de goede smaak maar eens aan de tand voelen!’
Vanwege minderjarigheid van Jorya Mendez waren haar ouders aanwezig bij het gesprek. Ze zaten er verslagen bij. Ook de
vlogster zelf was bijzonder stil. Om het ijs een beetje te laten dooien begon Nicole eerst over koetjes en kalfjes. Hoe Jorya het op school vond en in welke vakken zij goed was. ‘Ik zag een keer een filmpje op het Wereldnet van Armaine de Gray, de Arnundaanse
supervlogger en toen dacht ik “dat wil ik ook”. Samen met een vriend zijn we begonnen. Eerst waren er maar tien volgers en toen groeide het ineens.’
‘Hoe kwam je aan de onderwerpen’, vroeg Nusrin.
‘Nou gewoon, wat we meemaakten op school. En anders pakten we spullen uit het meidenblad YOR ‘.
‘Hier valt niets te halen’, zei Nicole, terwijl ze terugreden naar de Twaalfavenue. ‘Hopelijk levert de filmstudio meer op.’
Nusrin knikte.
ALIVE Studios had nog lang niet de glamour en de uitstraling van de filmfabrieken van Zilverstad. Ze waren in een onooglijk gebouw gevestigd aan de Noordkaap van Malinquenda, vlak onder de Van Nilzbrug, waarover de Trancentauria 28 richting
het noorden liep. Er reageerde niemand op het aanbellen. Nicole en Nusrin liepen om het gebouw heen. Pas na een tijdje ging er een deur open en een man met een verward kapsel deed open. Het was nu middagpauze, pas over een uur zou iedereen terug zijn. Van
verveling gingen Nicole en Nusrin maar naar een limonadon, een typisch Sents eethuis waar, behalve soep en warme en koude dranken ook broodjes en salades konden worden genuttigd.
‘Ik vind deze zaak behoorlijk drijfzand’, zei Nicole.
‘Je kan zo’n jonge meid toch niet beschuldigen van het aanzetten tot zelfmoord.’ ‘Nee’, zei Nusrin. ‘Ze beseft helemaal niet wat de gevolgen zijn. En eerlijk gezegd, dat moet toch ook niet? Er is toch nog zoiets als vrije
meningsuiting?’
‘Hoe vond je de ouders’, vroeg Nicole.
‘Gewone mensen, die het leuk vonden om een keer in het middelpunt van de belangstelling te staan.’
‘Maar die ouders moeten toch ook toezicht houden
op wat hun dochter de wereld inslingert’, zei Nicole.
Nusrin zei maar één woord: Generatiekloof.
Na de on-Malinquendaanse lange middagpauze van ALIVE Studios gonsde het gebouw weer van bedrijvigheid. ‘Onze corebusiness
is het maken van bedrijfsfilms’, aldus Germ Ozark, studiodirecteur. ‘Maar de laatste tijd worden we ook door jongeren benaderd. Negen van de tien voorstellen kunnen linea recta de prullenbak in, maar Jorya Mendez was veelbelovend. Zij kwam hier
met haar vader en die zei dat het financieel geen enkel probleem was. Hij deed een aanbetaling van vijfduizend aureï. Je moet het ijzer..’
‘Smeden als het heet is’, zei Nicole, die heel verbaasd was over deze nieuwste ontwikkeling.
Uit de rest van de verklaring bleek niet dat ALIVE te kwader trouw was. De studio verschafte graag een podium aan ontluikend talent.
De volgende was er weer overleg ten kantore van Willemsdijk-Van Hooghe tussen beide partijen. Gerard Riemsdijck
vroeg of er al schot in de zaak zat. Van Hooghe draaide om de hete brij heen. ‘Ik begin het spuugzat te worden’, zei Riemsdijck. ‘Jullie krijgen nog 48 uur! Is het dan nog niet rond dan zien we elkaar op de rechtbank wel weer.’
‘Zo gemakkelijk is het niet’, zei Van Hooghe. ‘Er zijn nieuwe ontwikkelingen, wij doen onze uiterste best.’
‘Het zal wel’, gromde Riemsdijck ongeïnspireerd. ‘Twee dagen..’
Nusrin Quebachi
zat in haar appartement te wachten op de kast die ze onlangs had besteld. Ze ontving een tekstbericht van de leverancier dat ze vandaag helaas niet meer konden bezorgen in verband met grote drukte. ‘Fijn is dat’, mopperde ze in zichzelf. ‘Weer
geen uren die ik kan declareren, alhoewel..’ Ze logde op afstand op het TQ-scherm van kantoor WvH in en plotte drie werkuren in het schema. Ze had zich al vaker door haar opdrachtgever(s) genaaid gevoeld, vandaar. Ze zou hoogstens een kritische vraag
van Bernadette kunnen krijgen. Ze wist details van haar privéleven.. Kennis is macht.
Het was prachtig weer, het gras van het Groote Park was nog sappig groen dankzij het bewateren door de gemeente, andere grasvelden begonnen vaalgeel te worden.
Droogte. De wereld had maar voor de helft zeeën en oceanen. Ze besloot naar buiten te gaan om haar sombere gedachten te vergeten. Er stond een stevige zuidoostenwind, de zon scheen en het was niet al te warm. Nusrin had een fancy appartement in de binnenstad,
op de hoek tussen de Geelstraat en de Tienavenue, in de wijk Driebeek. Het blok tussen de Geelstraat en de 34-Straat werd ook wel eens smalend de ‘Goudkust’ genoemd, omdat daar veel juwelierszaken waren gevestigd.
Uit één van die etablissementen kwamen een man en een vrouw naar buiten. De dame droeg een mooie ketting en had een uitermate goed humeur. Nusrin pakte snel haar mobiele telefoon uit haar zak en maakte foto’s. Het waren bekenden: mijnheer
en mevrouw Mendez. Ze twijfelde: zou ze Jorya’s ouders confronteren? Misschien beter van niet, ze seinde snel Nicole van de Veer in.
Nicole zat op dat moment bij Jasmijn Willemsdijk. ‘Ik ben tevreden over jouw progressie’, zei ze.
‘Je hebt je draai aardig gevonden’. Nicole glimlachte, maar twijfelde ook op hetzelfde moment of ze het geval ‘Van Leuven’ te berde moest brengen. Ze besloot om dat niet te doen, maar om haar mentor nog wat extra veren op de hoed te
spelden. ‘Dankzij Michiel’s expertise en ervaring’, zei ze. ‘Ja, de beste man heeft het niet gemakkelijk’, zei Jasmijn. ‘Als je deze zaak goed afsluit, de vlogsterzaak bedoel ik, dan zal ik je voordragen voor het seniorschap.’
Nicole’s hart maakte een buiteling: Yes!
Maar ook nu weer twijfels, want het geval was nog lang niet opgelost.
‘Het schijnt dat de heer Mendez in goeden doen is’, zei Nicole bij het zoveelste ‘Steam Room’-overleg.
Nicole praatte de vennoten bij over de ruimhartige vergoeding aan filmstudio ALIVE en aan het bezoek aan de Goudkust.
‘Tijd voor een stevig gesprek’, concludeerde Van Hooghe senior. De deur van de vergaderzaal zwaaide onverwacht open.
‘Ha die pa’, zei Ronald van Hooghe.
‘Je komt als geroepen, zoon’, zei Pieter-Willem.
‘Hoezo, ik was op weg naar de studio voor een auditie en moest van Mam vragen hoe laat je thuis bent vanavond.’
‘Ken
jij Jorya Mendez?’
‘Vaag. Het is toch zo’n modevlogster? Ze was onlangs bij ons in de studio met rapper Big Gee, voor een plaatopname. Hoezo?’
Snel legde Van Hooghe senior de situatie uit.
‘Eigenlijk zouden we
de boeken van Mendez moeten controleren’, zei Nicole. ‘Ze doen zich als de familie Doorsnee voor, maar hebben heel wat spek op de botten.’
‘We kunnen niets’, zei Van Hooghe senior berustend.
‘Wij kunnen ze ook
uitnodigen’, zei Nicole. ‘En dreigen met de Overkant. Of met de media.’
Van Hooghe senior straalde. Wat een talent heb ik toch in huis gehaald.
‘Oh ja, Ronald, veel succes bij jouw auditie’, zei Nicole lachend.
Gonderdag 8 doucember: er scheen weer een stralende zon over de torens en spitsen van Malinquenda. De stad gonsde van bedrijvigheid. Driedelige pakken stroomden de torens van de Twaalfavenue uit voor een snelle lunch en dan snel weer dóór.
Tijd is geld.
In de ‘Steam Room’ zaten een bedremmelde heer Mendez met dochter Jorya. Nicole had ze bijgepraat. Van Hooghe senior keek geamuseerd toe.
Nicole schoof een envelop over de purlonhouten tafel. Zuchtend nam Mendez de envelop
aan alsof het een stinkzwam was. Mendez, die z’n vermogen had zien groeien door duchtige sponsoring van de blogs van z’n dochter las met trillende stem het bedrag voor: vijftigduizend.
Nicole gaf hem een contract. Hij tekende zonder blikken
of blozen.
De claim van de familie Merrit werd zodoende, buiten rechte, afgekocht.
Op zesdedag 11 doucember 2655 stond Nicole van de Veer in een zwarte toga te midden van al het verzameld personeel van advocaten kantoor Willemsdijk-van Hooghe. Jasmijn Willemsdijk schreed als een geestelijke door de ruimte. Ze bleef vóór Nicole staan en hing haar een medaille om. Aan de ene kant de versierselen van vrouwe Justitia, weegschaal en zwaard. Aan de andere kant de sierlijke letters WvH. ‘Vanaf nu ben je een senior-advocaat’, zei Jasmijn plechtig. Nicole boog plechtig en nam het applaus in ontvangst. Ze bedankte de aanwezigen en met name Michiel van Leuven voor de ondersteuning. Hij glimlachte minzaam.
Bernadette van Hoven, zoals bijna altijd gekleed in een fleurige blouse met daaronder onverbiddelijk een leren rok gaf een teken naar Gia Maat en Nancy Stock: ze mochten langsgaan met de glazen prosecco.
En daarna vlug weer dóór, zoals gewoonlijk op de Twaalfavenue in de stad Malinquenda.