Oud en Nieuw in Belantas
‘Neem in hemelsnaam de groene tabletten ’s avonds in en de Plendimol ’s morgens voor het ontbijt.’ Mijn vriendin Marjolein belt met haar moeder. Wij zijn een paar
dagen weg. Een kans die je maar één keer in je leven krijgt.
Een paar weken geleden was het afscheid van Adam Scheepers, die met pensioen ging. Dries van den Akker, diens
kroonprins, volgde hem op. Die nam mij tijdens de afscheidsreceptie even apart. Ik schrok me wezenloos, want Dries en ik kunnen niet goed door één deur. Zeker niet nadat diens verborgen agenda duidelijk werd. Hij moest een stap terug doen omdat
hij een klant verkeerd advies had gegeven over een subsidie. Lariekoek achteraf! Hij trok me op de afscheidsreceptie aan een mouw (Ik haat dat!). ‘Zeg, heb jij met Oud en Nieuw iets te doen?’ Ik stamelde dat ik dan meestal met m’n vriendinnen
‘doorhoud’, dat wil zeggen: dat ik de avond start met een diner, dan drank, introspectief bezig ben met het voorbije jaar, melige series kijk, roddel over celebreties en andere vriendinnen (sorry, het is sterker dan onszelf) en dan toast op het
nieuwe jaar om twaalf uur. Zoals jarenlang achter elkaar. Bij toerbeurt, dan bij deze, dan bij gene. Volgens mij was Miriam aan de beurt dit jaar. Moest ik nog even checken.
‘Een
goede klant van mij krijgt een nieuw ERP-systeem. Hij is erg onzeker over de expertise van z’n softwareleverancier op boekhoudkundig vlak. Hij zou het erg prettig vinden als iemand van ons de cijfers per 31 Doucember “bevriest”, zodat ze
die één op één kunnen doorzetten naar dat nieuwe pakket.’ Ik haalde mijn schouders op. Zo spannend is dat nu ook weer niet. ‘Kan dat niet op 2 Adanaria’, sputterde ik voorzichtig tegen.
‘Het is in Belantas. Nou ja, in de buurt dan’, zei Dries.
Ik stond met stomheid geslagen!
Oud en Nieuw in Belantas!
Vergeet alle feesten die je tot nu toe hebt beleefd.
Vergeet het optreden van dj’s in het Poseidon-Bay-hotel
op Keres-eiland.
Schrap het zakken van de bal in Malinquenda uit je geheugen.
Wis het feest in de Hardelandse hoofdstad Berritz aan de Vandenberger-Poort!
En tel deze zaken op.
Een warme dag in het midden-oosten van Sentaurië.
Een zon die pas rond een uur of negen-half tien ondergaat in een vuurrode hemel achter de Blauwe Bergen.
Het is de hele dag omstreeks 60 ostrûn (dertig graden celsius) geweest.
De warmte hangt nog als een lome deken tussen de torenflats.
Overal schermen, overal live-muziek, eten en drinken, variërend van Hardelandse worsten, seipels (een soort wafels) uit Frendor, fruit uit Luxor en spartelverse vis uit de Groene Zee, vanochtend nog in Anly aangeland.
Luxe feesten
aan boord van de honderden jachten die in de Belantijnse haven dobberen.
Prosecco en dergelijke á go-go.
Uiteraard zei ik volmondig ‘ja’.
Onder de voorwaarde dat ik m’n twee vriendinnen Miriam en Marjolein mocht meenemen.
30 Doucember
Minutieus scant Miriam de loft die door de klant van ons accountantskantoor is betaald. En ik bid dat ze niets vindt..totdat
‘Gatverdamme, een spinnenweb onder de radiator in de keuken!’
‘Klaar,
Miriam’, vraag ik geërgerd. Het is ook nooit goed.
Marjolein, als altijd stootkussen tussen ons twee, is al naarstig op zoek naar een rager en vindt die snel in de meterkast en verwijdert het web binnen enkele microns. Gelukkig is de
rest wel schoon en krijgt het appartement een kleine acht van Miriam. ‘Wat een uitzicht’, roept Marjolein uit. Goed, er staan wat bruine loodsen vlak vóór ons appartement, maar daarachter ligt de natuurlijke haven van Belantas. In
de verte is de Brug te zien. Er varen al heel wat jachten de baai van Belantas in. Aan de overkant prijkt downtown, de Schelpera, de Andreas-zethadraal, de Picon-toren (nu al fraai verlicht in het flauwe middaglicht) en meer landmarks van
deze op één na grootste stad aan de Oostkust, onlangs voorbijgestreefd door Malinquenda, maar nog steeds de Koningin van het Oosten. Snel worden de tassen uitgepakt.
‘Nou
meiden, jullie vinden het verder wel, hè’, zeg ik, terwijl ik naar de voordeur loop. Snel overhandig ik Marjolein de metrokaartjes. Dan kan zij met Miriam in het centrum gaan shoppen, terwijl ik vlug met m’n huurauto de klant bezoek voor
de eerste bespreking. Miriam belt nog snel met het thuisfront, dat komt goed uit. Zo ziet ze niet dat Marjolein de kaartjes heeft. Ze zou het als een motie van wantrouwen kunnen opvatten, maar ze is een chaoot, raakt alles kwijt. Marjolein is Mrs. Cool, nodig
in een miljoenenstad als deze. Ik maak mij uit de voeten, een kwartier later sta ik bij de receptie van de klant. De balie is leeg, want bijna iedereen heeft al vrij. Gelukkig komt er een aardige jongeman, Sultoz heet hij, mij ophalen. De klant blijkt een
groot verzekeringskantoor te zijn (Prodomia), één van de grootste van ons land en ook wereldwijd een belangrijke speler. Gelukkig is deze reus in kleine segmenten onderverdeeld, hapklare brokken. De vestiging Belantas is verantwoordelijk voor
de oostelijke raini van Sentaurië. Even later zitten wij in de spreekkamer. Er zijn nog drie andere personen aanwezig, de boekhouder, Sinjo Pruixa en twee mannetjes van de IT-afdeling. Sultoz legt kort het plan uit en overhandigt mij dan een
dikke Edding 500-stift en kijkt verwachtingsvol naar het flip-over bord. Hm, dit was niet de afspraak, ik hoefde geen presentatie te houden, toch? Maar professioneel als ik ben geef ik toch aan hoe we het beste de voorlopige balans per 31 Doucember kunnen
transporteren naar het nieuwe systeem.
Pas om negen uur ’s avonds ben ik weer terug, gaar als een aardappel, maar toch met een tevreden gevoel. Ik had de hele tijd de regie in handen tijdens het
proefdraaien. Er waren wat kleine probleempjes, maar geen grote beren op de weg. Ze kunnen op 2 Adanaria live gaan, maar hebben daarna toch nog begeleiding nodig. Dat mailde ik nog braaf aan Dries. Geen antwoord. Helaas kon Miriam niet slagen voor
die leuke Epsia-schoenen die ze onlangs in Gabhegen had gezien. ‘Of ze waren niet mooi, of al uitverkocht in mijn maat’, gromt ze. Marjolein had een fris jurkje gekocht, een din zoals ze hier zeggen, met groene blaadjes erop. Haar beginnend buikje
werd mooi gecamoufleerd. Ze zou toch niet.. Ik durf er niet over te beginnen. ‘Zalig gegeten in een visrestaurant in de haven’, zegt Miriam vrolijk. ‘En een hele goede rosé, A number one’. Ik vind het fijn dat mijn vriendinnen
zich goed hebben geamuseerd.
31 Doucember
Revellion, zoals de Sentauriërs (wij dus!) zeggen. De hele dag staat in het teken van de jaarwisseling. Dit is een groot ding in ons land, want de jaartelling begon met de eerste Centaur Kiron, die
de troon besteeg, nu dus bijna 2655 jaar geleden.
’s Morgens nog even terug naar de klant. Een laatste test. Ook de activa (machinepark en dergelijke) gedragen zich keurig, dus overmorgen kan definitief worden omgeschakeld
naar het nieuwe ERP-pakket.
’s Middags doen we niet veel, behalve de aankopen in de plaatselijke supermarkt, proviand inslaan voor de belangrijkste avond van het jaar. Voor Miriam en ondergetekende zijn zoutjes een eerste levensbehoefte. Marjolein
slingert een keukenschort voor en begint heerlijk te koken. ‘Spatjes’, instrueerde zij ons. ‘Kleine hapjes van vlees en vis die in een porçella, een aardewerken ketel worden bereid’. Miriam had van
Dhom, de Kevandische kok uit Gabhegen, enkele recepten meegekregen en stort zich op het maken van een klaftschotel ‘light’, want anders krijgen we de rest niet op. En ik wordt tot ‘Drinksmaster’, benoemd. ‘Ik drink voornamelijk
koffie’, sputter ik nog tegen, maar kan niet tegen Marjolein en Miriam op. Stiekem had ik gehoopt op een vrijgeleide van het culinaire gedoe, omdat ‘we’ hier dankzij m’n uitstekend netwerk hier zitten, ahem, maar helaas. Even later
sta ik twijfelend in de drankzaak om de hoek voor de schappen. ‘Zoekt u iets speciaals?, klinkt een vriendelijke stem achter mij. ‘Nou ja, stotter ik..’ Een beeldschone vrouw, curvy weliswaar, zwart haar in een knotje, gekleed in het grijs-gele
jurkje van de drankenwinkelfranchise, cup D, ogen als lapis lazuli..
Danig onder de indruk van deze verschijning loop ik later terug naar ons appartement. Een fles Prio-Scon in de hand, een kruising tussen prosecco en een
roséwijn , tamelijk droog.. Wel vrij duur, trouwens..
‘Uitstekende keuze’, zegt Miriam. ‘Stiekem de geheelonthouder uithangen, maar ondertussen’, spot ze. Het was een lange dag, maar ik tover toch
een melig glimlachje op m’n gezicht.
Na het avondeten lopen wij langs de kade. Er staan al dranghekken, in een zijstraat staan touringcars met brullende motoren en airco’s, de eerste mensen komen al aan, quadranen
vliegen door de vanillahemel, nog volop dag. En warm.
‘In heel Oost-Sentaurië de warmste Revelliondag ooit’, koppen de kranten en de journaals. Ongehoord.
De avond zelf is niet veel anders dan thuis. We kijken naar melige tv-programma’s. Op de publieke zender van RBO is een popquiz. Ik weet bijna alle vragen, maar zie de gezichten van m’n vriendinnen met de minuut langer worden. Niet hun smaak. Dan
maar over naar de CfW (Channel for Women), waar tussen de cavalcade van make-up reclames de ‘Celebrity van het Jaar’ wordt gekozen. La Jennel, een Arnundaanse modevlogster, die het met Asjkokdspeler Drenni doet, wint met ruime voorsprong deze competitie.
Tini Fendaje, een rapster met veel bloot in haar videoclips, wordt de runner-up. Veel commentaar op de (a)sociale media.
Langzaam zakt de zon achter de Blauwe Bergen. Hier fluiten ’s avonds de
vogels uitbundig, heel apart. Ze doen de dag uitgeleide. Af en toe golft er een hittegolf door m’n lijf en dan zet ik de airco een standje harder. We knippen de tv uit, praten over werk en mannen, maar voornamelijk over de griezels die we van negen tot
vijf tegenkomen in onze respectievelijke werkkringen en dan is ineens het moment suprême aangebroken. We zetten de tv weer aan. Dé presentator van het land (Wiosh Gelmdor), geflankeerd door een blonde, graatmagere schone (ongetwijfeld een Vogesta,
de topmodellen die ’s lands nummer één-lingeriemerk mogen dragen tijdens de show van vorige week) blikt terug op het voorbije jaar. 2654, we leven nog, ondanks dat het een Jaar van de Kat was, positief nieuws uit Arnundon, economische bloei
en gelukkig nog steeds geen sport op de (Sentse) nationale tv… Tien..negen..acht..
Ik denk aan mijn ouders. Ze zijn goed gewend in hun Moerkerkse appartement, al kreeg pa weer extra medicijnen voorgeschreven..
zeven-zes-vijf… Miriam’s oudste zoon is over naar de volgende klas, ondanks dat hij een ‘bespreekgeval’ was. Ze heeft een elloon bij haar ouders gewoond, omdat het even niet meer ging tussen Peter
en haar in Fem..
vier-drie-twee….Marjolein begint over een maand (elloon) bij haar nieuwe werkgever, Bastix BV en ik..
één….zal ik mij toch eens inschrijven
bij een datingsite?
een enorme dreun klinkt over het water van de Baai van Belantas..
gevolgd door een enorm vuurwerk dat overal de hemel versiert, tientallen, honderden kleuren, van dieppaars tot felgeel, donkerblauw tot bordeauxrood,
rozetten, pijlen, raketten..
De Brug van Belantas baadt in felwit, het doet, op kilometers afstand, pijn aan je ogen.
Gelukkig Nieuwjaar, we toasten en drinken in een teug de Chervelantes leeg.
Het huis uit, de trap af, naar de kade..Wat
een kabaal, wat een herrie…wat ongelofelijk mooi!
De dreunen van het zware vuurwerk gaan dwars door je heen.
Bij de kade treffen we wildvreemde mensen.
Er wordt gekust, omhelsd.
2655, het Jaar van de Paradijsvogel, is
begonnen. Honderden kleuren in de hemel, gillende keukenmeiden..een Brug in het vuur …de haven in vlammen… muziek van Jarre..Guetta…Metallica…Daft Punk….The Orsons…Telegraph
Na twintig minuten eindigt de orgie van licht en geluid in de hemel. Iets verderop, bij Jack’s bar (we liepen overdag het onooglijke gebouwtje zomaar voorbij) hangen lampen in vrolijke kleuren, er brandt een heftig kampvuur en de dj draait topplaten uit voorbije tijdperken..er zijn wijde broeken, bikini’s en zoenen in de lucht..
Hier begint voor ons 2655 pas écht.
Gelukkig Nieuwjaar!
Clairy van Asdonck