7. nov, 2020

Een rustige verjaardag

(voor mijn doen dan)

14 Fem 2656

Ik ben nog niet helemaal opgeknapt van de drukte op mijn werk, alhoewel het stof de laatste weken is gaan liggen. De nieuwweek met mijn vriendinnen is alweer een poosje geleden. Volgens mij heb ik vannacht zelfs gedroomd dat ik in een chocolade huisje in Hooigaat woonde en daar mij vriendinnen op een High Tea had uitgenodigd. Er zijn ergere dromen denkbaar.
            De telefoon rinkelde: ‘Met Mams. Heb jij morgen al plannen?’
‘Nee’, antwoordde ik. ‘Hoezo?’
‘Dan kom ik je morgen opzoeken’. Ze zei het op haar typische toon die geen tegenspraak duldde. ‘Het wordt morgen goed weer’, ratelde ze verder. ‘Ik moet er hoognodig eens uit. Ik kom naar Maarneghem toe, dan heb ik tenminste een doel.’

15 Fem 2656
Uitbundig scheen de zon over de stad. De bomen in fraaie herfstkleuren getooid. Ik associeer Fem altijd met donkerpaars, maar oranje zou beter bij dit elloon* passen.
            Precies om 10 uur ging de bel. Mams is er. Nog altijd zo precies als een Gestiaans uurwerk. We begroetten elkaar bij mijn voordeur en ik trakteerde haar op een ‘pletske’, een eenvoudig koekje. ‘Goh, zit er niet meer in? Ik dacht dat je zo’n topbaan had. Daar moeten we iets aan doen.’
            Je zou zo niet zeggen dat dit een bedroefde weduwe is, maar ik weet wel beter. Mijn vader is nu acht maanden geleden overleden. Direct daarna stortte Mams zich in het sociale leven in Moerkerk. Ze meldde zich aan als bestuurslid van de Vereniging van Eigenaren van hun appartementencomplex. Verder werd ze lid van de bibliotheekraad van Waverlinde, het naburige dorp, omdat ze via via had gehoord dat daar een vacature was. Vrijwilligerswerk.
            Na de koffie togen we de stad in. Lange rijen voor de parkeerplaats. ‘We hadden beter met de bus kunnen gaan, of te voet.’ Maar daar wilde mijn moeder niets van weten. We hadden de Bylek SUV van ons thuis nu net een jaar en ik vond het maar geldverspilling. Ik wist echter dat ik nu beter niet over inruilen kon beginnen. Na een eindeloze tien minuten wachten hadden we eindelijk een parkeerplaats veroverd pal onder het Kartiershuis.
            We ‘deden’ een paar winkels in het Kartiershuis. Ik kocht een drukke fantasypanty en mijn moeder gaf zichzelf een crèmewit colbertjasje cadeau. Daarna kocht ik een katoenen broek. ‘Zwart, natuurlijk’, zuchtte Mams. ‘Deze kleur is goed te combineren’, zei ik. Geen sprake van dat ik het kledingsstuk zou teruggeven. Ook ik kan zo koppig als een Kortevaer (moeder’s meisjesnaam) zijn.
            Daarna een lunch in de Millennium Falcon Champagnebar. ‘Eigenlijk is het wel zonde dat we binnen zitten’, zei ik. Mams knikte, dus op naar de Zoetmarkt, naar de City Winery, mijn favoriete hang out.         We moesten even wachten totdat er een plaatsje vrij was, maar Jeroen, de ober waarmee ik het in het algemeen het best kan vinden glimlachte minzaam, dus het zou niet lang duren. Niet veel later trakteerde ik mijn moeder op een lekkere cava en werd het passerend publiek aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen. ‘Bah, die kerel zit onder de tatoeages. Ik snap niet wat mensen daaraan vinden’, zei Mams. ‘Ik ook niet’, maar stiekem dacht ik er ook aan om eens een miniscuul plaatje te laten zetten. Mijn sterrenbeeld bijvoorbeeld, of een ster tout court, bijvoorbeeld de Koningsster, die in deze tijd van het jaar ’s avonds laag boven de noordelijke hemel staat. Maar ook dat was beter om te verzwijgen. Ik hoorde mijn vader in gedachten zeggen: ‘Geen kind van mij laat zich verminken om de gangbare mode een plezier te doen.’ Maar als ik het nu zelf wil? Ik ben 48 jaar geworden vandaag.
Een oudere man met een heel wat jongere vrouw met botox-getuitte lippen in een niets te lange jurk flaneerden ook langs ons terras. ‘Overduidelijk een ‘trophee wife’, aldus mijn moeder.
     Na een klein uur vonden we het welletjes. Het was echt druk in de stad, maar kon je het de mensen kwalijk nemen? Na die weken vol slecht weer? We reden met een flinke omweg terug naar mijn flat.

Nadat Mams weer vertrokken was rinkelde de telefoon opnieuw. Felicitaties van Marjolein, Miriam en Ellen druppelden binnen en Diane (die ondergedoken leek te zijn met hubby Hank) stuurde een gekke verjaardagskaart met de post.

‘Dus je houdt dit jaar geen verjaardagsfeest’, vroeg Miriam.
‘Nee’, ik sla een jaartje over.
‘Nou, mevrouw Van Asdonck, dat gaat je nu nog lukken. Maar over twee jaar is het een ander verhaal hoor!’
Inderdaad. Dan staat Sarah klaar!

Clairy van Asdonck

* Elloon: een maand van de Sentse kalender. Het betekent letterlijk ‘Sterrenhuis’.